از زمانی که انسان زندگی در غارها را آغاز کرد از چوب به عنوان وسیله شکار حیوانات استفاده نمود. شواهد موجود در موزه علوم طبیعی لندن مؤید آن است که انسان از حدود ۱۰۰۰۰ سال قبل با نیزه چونی شکار می کرده و بوسیله تنه درختان از رودخانه ها عبور می نموده است. در دوران پارینه سنگی، نوسنگی و عصر آهن در سرزمینهای آب گرفته به صورت کاملا ابتدایی از چوب به عنوان پایه و پوشش پناهگاهها استفاده می نمود. روشی که حتی امروزه در برخی مناطق جهان در زندگی افراد بومی قابل مشاهده است.
در دوران ماقبل تاریخ مصر (از ظهور انسان در دره نیل تا ۳۲۰۰ سال پیش از میلاد مسیح) بخصوص در دوره نئولیتیک (دوره سنگی) مصریان راه استفاده از چوب را بخوبی می دانستند. و خانه های خود را با نرده های چوبی محافظت می کردند. نقطه عطف کاربرد چوب توسط مصریان به دوران آنتولیتیک (دوره استعمال سنگ و مس) باز می گردد که در آن زمان استفاده از قطعات مس برای ساخت ابزارهای ساده نجاری متداول گردید و ساخت تخت خواب و تابوت چوبی بسیار رایج بوده است. رونق صنایع چوبی در آن زمان به حدی رسید که بخشی از تشریفات دربار پادشاهان تین استفاده از عصای چوبی سلطنتی و چوبدستی فرماندهی بود. ضمن آنکه در کاخهای سلطنتی درهای بزرگی تعبیه می شد که چهارچوب آنها را از تیرهای چوبی بزرگ می ساختند. از این زمان است که نخستین پایه های صنایع تبدیلی چوب با تهیه لایه از چوب و چسباندن آنها و ساخت تخته چندلا گذاشته شد. ضمن آنکه از چوب در تزئینات نیز استفاده شد و صنایعی مانند حکاکی، منبت کاری و مبلسازی نیز شکل گرفت. به طوری که تخت توتان خامون ملکه مصر که از چوب آبنوس در ۴۰۰۰ سال قبل ساخته شد، یکی از شاهکارهای آن دوره به حساب می آید.
از این زمان به بعد استفاده از چوب در دیگر مناطق شکل گیری تمدن بشری مانند چین و یونان رونق یافت که البته قابل مقایسه با رواج آن در مصر نمی باشد. به این ترتیب استفاده از چوب در ساخت دست افزار، خانه، اسباب منزل، وسایل کشاورزی و قایق برای حمل و نقل دریایی رونق فراوانی یافت. به طوری که در سالهای ۱۰۰۰ میلادی با تسلط اقوام وایکینگ بر اروپا استفاده از چوب بلوط در ساخت کشتی متداول شد.
با گسترش مسیحیت توسعه صنایع و هنر چوب مانند دیگر رشته های صنعتی تأثیر مذهب قرار گرفت و در و پنجره کلیساها و اماکن مذهبی با کنده کاریهایی که غالبا بر روی چوب بلوط انجام می گرفت، تزئین گردیده؛ به گونه ای که در سبک معماری رومن که تا قرن ۱۰ الی ۱۳ میلادی ادامه داشت، اغلب کلیساها بخصوص آنهائی که در نواحی شمال رود نوار قرار داد دارای سقف بندی های بسیار زیبائی از چوب بودند. در مکتب معماری گوتیک که در تمام قرون وسطی (از اواخر قرن ۱۲ تا قرن ۱۶ ادامه داشت) اکثر تزئینات در و پنجره ها از چوب و بخصوص نوع چوب بلوط بوده است. از قرن ۱۵ نیز بشکه های چوبی وسیله اندازه گیری مایعات و سیالات اروپا و بخصوص انگلیس بود
پس از رنسانس نیز صنایع مربوط به چوب در اروپا به سرعت روبه تکامل نهاد و بجز اینه مذهبی، صنایع نجاری و مبل سازی کاخها نیز رشد نمود که نمونه بارز آن میز تحریر لوئی پانزدهم است که در سال ۱۷۶۹ با استفاده از روکش چوب ساخته شد.
در زمان ملکه الیزابت کمبود چوب بلوط برای کشتی سازی و خانه سازی توجه دولت انگلستان را به خود جلب نمود و پس از حریق شدید لندن در سال ۱۶۶۱ کمبود چوب بلوط در خانه سازی به حدی رسید که برای اولین بار انگلستان اقدام به وارد کردن چوب سوزنی برگان از خارج نمود.
از ۲۰۰ سال قبل صنایع نوین چوب با استفاده از چوب به عنوان تیرهای خطوط مخابرات و انتقال نیرو و همچنین تراورس های راه آهن شکل گرفت و با سرعت روز افزونی مسیر تکامل را طی نمود به طوری که تا پایان جنگ جهانی اول، حدود ۴۰۰۰ مورد کاربرد مختلف برای چوب میشناختند. در حالی که امروزه شمارش فرآورده های صنایع چوب و کاغذ بطور دقیق امری دشوار و مستلزم صرف زمان زیادی است.
کاربرد چوب و فرآورده های چوبی به صورتی که در زندگی روزمره می شناسیم تا کاربردهای گوناگون در صنایع مختلفی از قبیل صنایع غذائی، پزشکی، هوا فضا و غیره گسترش یافته است و با کمی دقت می توان دریافت شدت وابستگی انسان به این فرآورده طبیعی به حدی است که بی اغراق قادر به حذف آن از زندگی بشر نخواهیم بود. قابلیت تبدیل مکانیکی چوب به اشکال و ابعاد مختلف، امکان ترکیب آن با مواد گوناگون و همچنین امکان تبدیل شیمیایی چوب، افقی بی انتها را جهت ساخت فرآورده های جدید در برابر انسان گشوده است.
تاریخچه مصرف چوب در ایران
مصرف چوب در ایران را در دو دوره تاریخی می توان مورد بررسی قرار داد: قبل از اسلام و ورود فاتحین عرب مسلمان به ایران و بعد از آن در مورد اخیر نیز نقطه عطفی به چشم می خورد و می توان در دوره کاملا متمایز را مشاهده نمود. اولین دوره مربوط به قرون اول تا سیزدهم هجری قمری بوده و دومین دوره مربوط به یک قرن اخیر است که سرآغاز فصل جدیدی در بهره برداری و استفاده از چوبهای جنگلی و شکل گیری صنایع جدید چوب در ایران (همزمان با ورود علوم و فنون صنعتی غرب به کشور) میباشد. با توجه به فسادپذیر بودن این ماده طبیعی دستیابی مستقیم به نمونه هایی از بقایای آن به منظور بررسی موارد استفاده و فنون به کار گرفته شده جهت فرآوری چوب امری دشوار و تا حدودی غیرممکن می باشد. به همین دلیل بیشترین اطلاعات موجود درباره کاربردها و نحوه تبدیل و پرداخت چوب در ایران تنها از خلال تصاویر، کتیبه ها و تندیس های بجا مانده از قرون گذشته و مهمتر از آن از دست نوشته ها و سفرنامه های مورخین و جهانگردان نامداری بدست می آید که در طول زمان در این سرزمین زیسته یا از آن گذر کرده اند.